Over de grens: ‘Ik zei tegen mensensmokkelaars: ik wil ergens heen waar het veilig is’
- 8 augustus 2022
- V&VN magazine
- V&VN Algemeen

Sommige mensen moeten wel, anderen kiezen ervoor: de grens over. Wat komt daarbij kijken? Vier collega's delen hun ervaringen. Dit keer: Istahil Abdulahi (50), verzorgende IG bij Zorggroep de Hooimijt in Emmen. Ze vluchtte dertig jaar geleden uit Somalië.
“Ik was als basketballer voor het nationaal team in Ethiopië toen de burgeroorlog in mijn thuisland Somalië uitbrak. We mochten tijdelijk in Ethiopië blijven en ik dacht dat we daarna wel weer terug zouden kunnen. Niet dus. Uiteindelijk heb ik daar en in Kenia tien maanden rondgezworven.
Ik legde contact met mensensmokkelaars tegen wie ik zei: ik wil ergens heen waar het veilig is. Dat werd Nederland. Een enorme cultuurshock, ik zag ineens allemaal witte mensen, dat was ik niet gewend. Ik heb van alles in de horeca gedaan voordat ik in de zorg belandde. Dat wilde ik veel liever: ik ben een zorgzaam persoon. In 2018 heb ik de opleiding tot verzorgende IG afgerond en nu werk ik bij de dagbesteding.”
Respect voor ouderen
“De zorg in Somalië is heel anders dan die in Nederland. Op mijn negentiende werd mijn moeders been geamputeerd in het ziekenhuis en moest ik haar daar verzorgen. Ik maakte haar bed op, hielp haar op de po, maakte haar kamer schoon... In Nederland gaat dat natuurlijk anders. Ik vind wel dat hier veel minder respect is voor ouderen dan in Somalië. Soms hoor ik bijvoorbeeld collega’s praten over ‘die oudjes’, dat zou ik zelf nooit doen.”
Ik vind het zo erg dat veel mensen geen bezoek krijgen.
“Ik blijf ook altijd veel langer bij de oudere cliënten zitten. Qua zorg is alles beter in Nederland, behalve als het gaat om eenzaamheid. In Somalië blijven ouderen gewoon bij hun familie wonen, in Nederland gaan ze naar een verpleeghuis. Het is mooi dat dat kan, maar ik vind het zo erg dat veel mensen geen bezoek krijgen. Maar weet je, ik klaag niet, ik ben gauw tevreden. Ik heb met weinig moeten leven, en heb nu alles. Wat heb je dan nog meer nodig?”
Bron: V&VN Magazine 2-2022 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Foto: Erik Buis
Samen maken we de zorg beter. Word lid!
Wij zijn de verpleegkundigen, verzorgenden IG en verpleegkundig specialisten van Nederland. Verenigd in V&VN zetten we ons in voor (kennis)ontwikkeling en het versterken en positioneren van onze beroepen. Wil jij zeggenschap over jouw vak? Sluit je dan bij V&VN aan! Met ruim 100.000 leden vormen we één krachtige stem. Van de werkvloer tot in politiek Den Haag.
